Rozdział 3 - Kiss

"Jeśli masz cel, idź do niego, jeśli masz nadzieję, wierz w nią"

~~~~~~~~

Ubrałam czarne rurki i biały, puchaty sweter. Dzisiaj będzie mała odmiana, pomalowałam usta brzoskwiniową pomadką i zrobiłam małą kreskę przy oczach, włosy związałam w koka i uśmiechając się do lustra na swój widok, wyszłam z łazienki. Wzięłam torbę i zeszłam do kuchni, w której jak zwykle siedziała mama. Pocałowałam ją w polik. 

-Cześć. 

-Hej córuś. Zawieść cię do szkoły? - zapytała.

-Niee, przejdę się. Coś ostatnio to polubiłam. - uśmiechnęłam się. -A i mamo. 

-Tak?

-Będą mogły przyjść do mnie dwie znajome? - zapytałam. 

-A mogę wiedzieć jakie? - uśmiechnęła się. 

-Oczywiście. - również się uśmiechnęłam. -Violetta Castillo i Francesca Cauviglia. 

-A Violetta i Francesca. Znam ich rodziców, pracuję z nimi czasami. - odpowiedziała. 

-O to fajnie. Czyli mogą? 

-No pewnie. - pocałowałam ją jeszcze raz w policzek, wzięłam jabłko i wyszłam do korytarza. Ubrałam moje czarne trampki i zarzuciłam swoją torbę na ramię. 

-Pa mamo! - krzyknęłam. 

-No cześć! - odkrzyknęła mi. Wyszłam i wolnym krokiem udałam się w stronę szkoły.

~~~~~~~~

-Pamiętacie plan? - zapytałem jeszcze raz, tak dla pewności. 

-Nie. - odpowiedzieli mi. Uderzyłem się z otwartej ręki w czoło. Boże z kim ja żyję? 

-To jeszcze raz - zacząłem. -Fede od ciebie pierwszego zaczniemy, bo Ferro raczej nie jest taka łatwa. A więc, na przerwie obiadowej podejdziesz do niej i przeprosisz ją za wczoraj. I jak będzie wstawać to ty ją szybko... Dobra teraz Diego. Violetta też nie jest łatwa, więc codziennie wysyłaj jej jakieś prezenty i kwiaty. A ja Francescą zajmę się sam. - uśmiechnąłem się do nich. -Rozumiecie? 

-Teraz tak. - odpowiedział mi Włoch. 

-Tak. - odpowiedział Hiszpan. 

~~~~~~~~

-Patrz tam jest! - krzyknęłam i pokazałam Włoszce dziewczynę. 

-Ludmiła! - krzyknęła. Dziewczyna odwróciła się w naszą stronę i uśmiechnęła ciepło. Szybko do niej podeszłyśmy i usiadłyśmy obok. 

-Hej. - powiedziała. 

-Hejka. - odpowiedziałam jej. 

-Hej, i jak? Twoja mama pozwoliła? - zapytała szatynka. 

-Tak. - uśmiechnęła się. Fajnie ją widzieć, taką uśmiechniętą, a nie jak kiedyś cały czas smutna. 

-To super. - wstałam i uważając żeby nie wylać naszego picia, przytuliłam blondynkę. 

~~~~~~~~

-Teraz jest dobra okazja. - powiedział Leon. 

-Dobra idę. - wstałem i skierowałem się do stolika dziewczyn. 

-Cześć. - powiedziałem. 

-Czego chcesz? - syknęła Violka. 

-Przyszedłem do Ludmiły. - odpowiedziałem. 

-Po cholerę? - zapytała szatynka. 

-Bo tak. - odpowiedziałem zirytowany. -Ludmiła możemy pogadać na osobności? - zapytałem. 

-Yyy, t-tak. - odpowiedziała i powoli wstała. Odeszliśmy kilka kroków. 

-Przepraszam za wczoraj, tak naprawdę to cię znam. - uśmiechnąłem się. 

-Jak miałbyś nie znać, skoro w pierwszej - boże ile ona gada? - klasie wylałam na ciebie.. - nie czekając chwili dłużej pocałowałem blondynkę. 

~#~#~#~#~

I jest!

Nareszcie :D

Przepraszam, że tak dłuuugo musieliście czekać ;c

Ale musiałam kilka spraw pozałatwiać i tak dalej. 

Akcja się powoli rozwija :))

Mam nadzieję, że wam się podoba :)

I proszę, nie zwracajcie uwagi na długość ;D

Bo wiem, że jest strasznie krótki ;c

Besos♥